امتناع از شهادت دادن/سهیم شدن در بی عدالتی

کتمان شهادت

کتمان شهادت آن است که از اداى شهادت پیش قاضى نسبت به وقوع حادثه یا عملى که او حاضر بوده و دیده است خوددارى کند که موجب تضییع حق گردد. قرآن مى فرماید: ولا تکتموا الشهادة و من یکتمها فانه اثم قلبه (1) «کتمان شهادت نکنید هر کس کتمان شهادت کند دل او گناهکار است ». تفسیر: نسبت دادن گناه به دل براى آن است که هر گناهى از دل سرچشمه مى گیرد، شاید نیز نکته اش این است که در کتمان شهادت گناه و عمل ناپاک از او سر نمى زند و ناپاکى از آن دل است ، و این درون شخص کتمان کننده است که ناپاک است ، و ناپاکى آن او را از اداى شهادت بر حق باز مى دارد. ولا نکتم شهادة الله انا اذا لمن الاثمین (2) «ما شهادت خدا را (مطلبى را که از طرف خدا پیش ما موجود است) کتمان نمى کنیم ، که اگر چنان کنیم از گناهکارانیم ». و من اظلم ممن کتم شهادة عنده من الله (3) «چه کسى ستمکارتر از آن کس است که شهادت بر مطلبى را که از خدا پیش او است کتمان کند». والذین هم بشهاداتهم قائمون (4) «(از اوصاف نمازگزارانى که به بهشت مى روند) آنان که به (اداى) شهادت هاى خود قیام مى کنند». و لا یاءب الشهداء اذا مادعوا (5) «هر گاه شاهدان براى شهادت دعوت شدند امتناع نکنند».

پی نوشت ها:

1- سوره بقره ، آیه 283.

2- سوره مائده ، آیه 106.

3- سوره بقره ، آیه 140.

4- سوره معارج ، آیه 33.

5- سوره بقره ، آیه 282.